فرش سیستان که اکنون تقريبا منحصر به قالی گستردنی است دارای سه نوع ماده ی اولیه است
الف - پشم که خود در گونه است:
١- پشم محلی گرفته از گوسفندان مشهور که اغلب پشمی سفید و خوش جنس دارند. آن را می چینند، خود می رسند. این رشته دستریس است. امروزه آن را به شهر می آورند و به رنگرز می دهند. رنگرز آن را با رنگ های وارداتی شیمیایی (اغلب ساخت کارخانه های آلمان یا هند) رنگ می کند،. در این موارد برای پرز قالی از پشم ولی در تاروپود گاه از نخ استفاده می شود و استفاده از نخ رو به توسعه است
۲- پشم بازاری ( که اغلب محصول خراسان است و از بازار می خرند. جنس این پشم قابل مقایسه با پشم محلی نیست اما در فروش چندان تفاوتی با آن ندارد. قالی با این نوع پشم نیمی تمام پشم و نیمی با چله ی (شت) نخی بافته می شود. برای هر متر مربع قالی بین هزاروپانصد تا دو هزار تومان ماده ی اولیه مصرف می شود. (بهترین پشمی که مصرف می شود در اول خرداد ۶۹ کیلویی ششصد تومان بود.) فرشی که با چنین پشمی بافته شود از نظر دوام قابل مقایسه با فرشی نیست که با پشم بومی بافته شده است، شاید عمر آن یک سوم قالی با پشم بومی باشد. اگر بخواهند پشم بومی یا چیزی هم پایه ی آن بخرند، در حدود دو برابر قیمتی که گفته شد تمام می شود .
ب - نخ، محصول کارخانه های ریسندگی است و از مشهد به سیستان آورده می شود.
(صفحه 56)
ج - مو. در بازار زابل برای هر قالی در حدود نیم کیلو هم مو ( موی بز ریسیده) فروخته می شود زیرا اکنون لوار همه ی قالی های سیستانی (شاید تحت تأثير قالی بلوچ و نیز به جهات مادی) موئین است.
باید یادآور شد که در قالی سیستان، پود نخی ( که بسیار ارزان تر تمام می شود) در حال رواج است.