قالیچه های بلوچ پس از شرکت در نمایشگاههای تخصصی و تعیین کیفیت توسط باستان شناسان و متخصصین قالی پس از سالها تنزل،امروزه کسب شهرت و اعتبار فراوانی نموده است.اگر چه پر واضح است بخش عظیمی از قالیچه های بلوچ را می توان به دیگر اقوام ساکن در این مرکز بافندگی نسبت داد،ولی کوشش برای ارائه یک طبقه بندی قطعی خارج از حوزه و محدوده این کتاب است.
لازم به تاکید است که همه قالیهای بلوچ را نباید به ناحیه خراسان منسوب کرد.تعدادی از اقوام بلوچ که ساکن افغانستان هستند از سالها پیش به بافت قالی پرداخته اند و عنوان بلوچستان که در هنگام خرید و فروش به غلط بر روی این قالیها نهاده شده،تنها در مورد بخشی از قالی های پرز کوتاه و مسطح و تعداد کم از قالیچه های پرزدار صدق می کند.
اکثر طوایف بلوچی مسلمان سنّی هستند و به شیوه فارسی قدیم صحبت می کنند،هر چند که باستان شناسان این طایفه را به اقوام ترک ناحیه نسبت می دهند.
اگر چه عشایر بلوچ از قرن 18 در خراسان مستقر شده اند،ما کماکان اطلاعات ناچیزی در مورد تاریخ قدیم و نژاد آنها در دست داریم.بعبارتی زبنظر می آید که بسیاری از طوایف بلوچی تا اوخر قرن 19 قالی پزدار نمی بافته اند و اعتقاد بر اینست که برخی از آنها از ترکمنهای این ناحیه هنر هنر قالی بافی را آموخته اند.با این حال، هر چند که بسیاری از طرحهای قالیچه های بلوچی از نقشهای ترکمنی گرفته شده اند،بقیه ترکیب و نقشی اصیل از دیگر طرحهای قالی ایران دارند.
رنگهای مصنوعی کمی دیرتر در میان طوایف بکار گرفته شدند و امروزه بسیاری قالیچه ها کماکان با رنگهای طبیعی بافته می شوند.در نتیجه قدمت برخی از بافته های بلوچی را بدون معلومات تخصصی بدشواری می توان تشخیص داد.
قالیچه ها توسط زنان طایفه در کارگاههای ابتدائی و روستائیان مستقر در حومه مشهد بافته می شود،که عبارتند از تربت جام،تربت حیدریه و خواف. تولیدات خواف شامل قالیهایی در اندازه بزرگ و کیفیت عالی هستند که با نام مشهد –بلوچ یا کودانی وارد بازار می گردند. بسیاری از آنها توسط قبایل بزرگی چون بایزدیدی،بهلولی و تیموری تهیه شده اند.