در دوره ی صفویه هنرهای معماری ، کاشی کاری ، نقاشی ، خطاطی ، تذهیب و قالی بافی به حد کمال و درخشش خود رسیدند. در این دوره هنرمندان ایرانی به خلق آثاری آن چنان دل انگیز و زیبا پرداختند که هرگز همتایی برای آن پیدا نشد . طرح های قالی از خلاقیت و نبوغ هنرمندان این عصر چنان بارور می شوند که پس از گذشت چند صد سال هنوز مورد تقلید بوده و با همه کوششی که برای گشودن راهی به فراسوی چارچوبه ی هنری این دوران معمول گردیده جز در تعدادی معدود توفیق چندانی نصیب طراحان نقش قالی نگردیده ، گویی تمام نگاره ها و نقوش ممکن از پیش به دست این هنرمندان چیره دست طرح و تکمیل شده است . قالی بافان این دوره با استفاده از این طرح ها در حدود 1500 تخته قالی و قالیچه از خود باقی می گذارند که برخی از آنها به صورت شاهکارهای مسلم قالی بافی دنیا ثبت می شوند . در این دوره قالی بافی از حالت یک پیشه روستایی و چادر نشینی به مقام یک حرفه ی با اهمیت در کارگاه های شهری تغییر موضع داده و تجارت و صدور آن به کشور های اروپایی شروع می شود.
در سفرنامه « تاورنیه »[J.B TAVERNIER] و « شاردن » [SIR JOHN CHARDIN]و سایر کسانی که در آن موقع از ایران دیدن کرده اند به پیشرفت قالی بافی و مراکز متعدد بافت فرش در شهرهای اصفهان ، کاشان ، تبریز و کرمان اشارات فراوان شده است .
فرش های بافته شده در دوره صفوی را بر اساس طرح های آنها در گروه های زیر طبقه بندی می کنند . ترنج دار ، گلدانی ، شکارگاه ، گلدار هراتی ، درخت و بوته ، باغی و لهستانی.