فرش شهری : یعنی فرشی که در شهرها بافته می شد. فرش شهری باف که به وسیله بافنده شهر نشین بافته می شود، ظریف است و رج شمار آن بالاست و دارای نقشه و طرح ویژه ای است. بافت فرش در شهرها بیشتر در زمان صفویان با دایر کردن کارگاه های بزرگ قالی بافی در اصفهان و تبریز گسترش یافت.
فرش روستایی : فرشی است که به صورت ساده و ابتدایی در روستاها می بافند. فرش روستایی اکثرا، بدون نقشه (ذهنی باف) بافته می شود. قطع این فرش ها کوچک و به صورت ذرع و نیم، پشتی، کناره و خرک است. فرش های روستایی زمانی از نظر طرح و ترکیب ویژگی هایی داشت، ولی اینک تحت تاثیر بازاری، یکنواخت شده است و در خطر نابودی قرار گرفته است.
فرش عشایری : فرش عشایری و ایلی مثل فرش روستایی ، ساده و ابتدایی است و با نقوش برخاسته از محیط و زندگی ایل نشینان.فرش ایلی در اندازه های کوچک به صورت زمخت و درشت باف عرضه می شود. کناره فرش ایلی،بافتی پیچیده دارد که اغلب در فاصله های معین منگوله های کوتاه پشمی به آن وصل می کنند. از فرآورده های فرش عشایری گبه ، جل، سفره، نمکدان، رختخواب پیچ و پشتی است.